Άλλη μια θλιβερή πρωτιά: οι Έλληνες μετανάστες δεν θέλουν να επιστρέψουν στην Ελλάδα!

της Αθανασίας Πέτσα

90% των Ελλήνων μεταναστών θέλουν να παραμείνουν στη χώρα όπου βρίσκονται. Από το υπόλοιπο 10%, το 7% θα ήθελε να πάει σε κάποια άλλη χώρα και μόλις 3% θέλει να επιστρέψει πίσω στην Ελλάδα!

Το συμπέρασμα αυτό προκύπτει από τα αποτελέσματα έρευνας της Gallup, που δόθηκε πρόσφατα στη δημοσιότητα. Πρόκειται για μια παγκόσμια δημοσκόπηση που διεξήχθη από το 2010 έως το 2018, σε μετανάστες πρώτης γενιάς, με το ερώτημα αν θέλουν να φύγουν από τη χώρα υποδοχής και, αν ναι, πού θέλουν να πάνε: σε κάποια άλλη χώρα ή πίσω στην πατρίδα τους;

Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της δημοσκόπησης, η συντριπτική πλειοψηφία του συνόλου των μεταναστών, σε όλο τον κόσμο, απάντησε ότι επιθυμεί να παραμείνει εκεί που βρίσκεται τώρα (77%). Από τους υπόλοιπους, ένα 16% απάντησε ότι θέλει να πάει σε κάποια άλλη χώρα και μόλις 7% ότι θέλει να επιστρέψει στην πατρίδα του. Πρώτοι στην κατάταξη αυτών που θέλουν να παραμείνουν στη χώρα προορισμού, οι Έλληνες μετανάστες (90%), αφήνοντας πίσω τους ακόμα και τους Υεμενίτες (80%)!

Τα αναλυτικά αποτελέσματα με τα υψηλότερα ποσοστά εθνικοτήτων μεταναστών που είναι ικανοποιημένοι εκεί που βρίσκονται και δεν θέλουν να μετακινηθούν, φαίνονται στον παρακάτω πίνακα.

Εντύπωση προκαλεί επίσης το γεγονός ότι απ’ αυτήν τη λίστα απουσιάζει η Συρία, το Πακιστάν, το Αφγανιστάν… Προφανώς, ένα μεγάλο μέρος των μεταναστών που προέρχονται από αυτές τις χώρες βρίσκονται εγκλωβισμένοι σε χώρες που είναι «ενδιάμεσοι σταθμοί», όπως η Ελλάδα και, ακόμα κι αν δεν θέλουν να επιστρέψουν στη χώρα τους, θέλουν πάντως να φύγουν και να πάνε κάπου αλλού. Αυτό αποδεικνύει, για άλλη μια φορά, ότι το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα μας από την εισροή μεταναστών, δεν έχει καμία σχέση με «κρίση μετανάστευσης», όπως μας το παρουσιάζουν τα κανάλια και οι πολιτικοί μας. Είναι μια σκόπιμη πολιτική εγκλωβισμού ανθρώπων σε μια χώρα όπου δεν θέλουν να παραμείνουν, αλλά δεν έχουν και οδό διαφυγής. Είναι εντυπωσιακό ότι στην περίπτωση της Ελλάδας, τόσο οι Έλληνες όσο και οι νεοεισερχόμενοι αλλοδαποί, ουσιαστικά, θέλουν το ίδιο πράγμα! Ωστόσο, και οι μεν και οι δε γίνονται υποχείρια μιας πολιτικής που τους θέλει όχι απλώς αντιμέτωπους, αλλά και εχθρικούς τους μεν προς τους δε. Θεωρητικά και ιδεατά, θα έπρεπε να ενωθούν υπό τον κοινό στόχο, που συνοψίζεται στο «να φύγουν οι μετανάστες από την Ελλάδα»! Και αυτό να το απαιτούν από όσους ευθύνονται πραγματικά γι’ αυτήν την κατάσταση, αυτούς που δημιουργούν το πρόβλημα και κάνουν τα πάντα για να μην μπορεί να επιλυθεί.

Όσο για τους Έλληνες που φαίνεται να έριξαν «μαύρη πέτρα» πίσω τους, είναι σίγουρο ότι αν έβλεπαν την παραμικρή αχτίδα φωτός για μια Ελλάδα καλύτερη από αυτήν που τους ανάγκασε να ξενιτευτούν, θα άλλαζαν γνώμη! Αυτό έχει συμβεί πολλές φορές στην ιστορία μας. Σε κάθε περίπτωση που η Ελλάδα έκανε προσπάθεια πραγματικά να αναπτυχθεί και φαινόταν ότι υπάρχει ελπίδα για μια καλύτερη ζωή, οι Έλληνες σε μεγάλο ποσοστό επέστρεφαν και ενίσχυαν αυτήν την προσπάθεια. Όπως επίσης και όταν η Ελλάδα πάλευε για να αντισταθεί σε ξένη εισβολή ή να αποτινάξει ξένο ζυγό, πάλι οι Έλληνες απανταχού της γης ενώνονταν γι’ αυτόν τον σκοπό και πολεμούσαν με κάθε τρόπο.

Στην παρούσα κατάσταση, ο Έλληνας (είτε στο εξωτερικό, είτε στην Ελλάδα) φαίνεται να έχει χάσει το αίσθημα της ελπίδας ότι μπορούν τα πράγματα στη χώρα μας να βελτιωθούν. Αυτό είναι και η μεγαλύτερη επιτυχία του καθεστώτος που μας έχει επιβληθεί. Κανείς δεν πιστεύει το παραμύθι της Ελλάδας που «βγήκε από τα μνημόνια» και βαδίζει πλέον στον «δρόμο της ανάπτυξης». Και δικαιολογημενα. Από την άλλη, ελάχιστοι φαίνεται να πιστεύουν ότι υπάρχει άλλη λύση στο πρόβλημα, ότι θα μπορούσαμε να ακολουθήσουμε έναν άλλο δρόμο, που θα μας έβγαζε από αυτό το τέλμα. Όλα αυτά τα χρόνια, η κοινή συνείδηση του λαού μας έχει δεχτεί μια τέτοια λυσσαλέα επίθεση, που δεν έχει ξανασυμβεί ποτέ στα χρονικά. Όλα τα μέσα και όλοι οι μηχανισμοί του συστήματος έχουν επιστρατευθεί για να πείσουν τον Έλληνα ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος εκτός από τον μονόδρομο του ευρώ και της παραμονής μας «στον σκληρό πυρήνα» της ΕΕ. Ταυτόχρονα, τα ίδια μέσα και οι ίδιοι μηχανισμοί κάνουν τα πάντα για να αποκλείσουν από τη δημοσιότητα κάθε αντίθετη φωνή. Γιατί να μπουν στον κόπο να αντιπαρατεθούν με επιχειρήματα, όταν μπορούν να φιμώσουν την αντίθετη άποψη ή, μέσω της παραπληροφόρησης, να την κάνουν να ακούγεται περιθωριακή, υπερβολική ή ακραία, με αποτέλεσμα να μην πείθει το πλατύ κοινό;

Το γεγονός ότι, παρόλη αυτήν την επίθεση, παρά τα ισχυρά μέσα του αντιπάλου, εμείς που παλεύουμε για την ανατροπή αυτού του σάπιου και ξεπουλημένου συστήματος, είμαστε ακόμα ζωντανοί· το γεγονός ότι όχι μόνο δεν έχουν καταφέρει να μας διαλύσουν ή να μας κάνουν να σωπάσουμε, αλλά απευθυνόμαστε σε όλο και περισσότερο κόσμο, που μας ακούει, έρχεται κοντά μας και ενώνεται για τον κοινό σκοπό, είναι η μεγαλύτερη νίκη μας! Αυτό μας δείχνει και τον δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε, μας δίνει τη δύναμη για να συνεχίσουμε και να εντείνουμε την προσπάθειά μας, για μια Ελλάδα της ευημερίας που θα αγκαλιάσει και πάλι όλα της τα παιδιά!

Η Αθανασία Πέτσα είναι μέλος της ΠΓ του ΕΠΑΜ