Ανακοίνωση καταγγελίας της επέμβασης των ΗΠΑ στη Βενεζουέλα

Η αναγνώριση από τις ΗΠΑ του ηττημένου -και μάλιστα με μεγάλη διαφορά- στις προεδρικές εκλογές της Βενεζουέλας, ως «προσωρινού προέδρου» της χώρας αποτελεί μια απροκάλυπτα ωμή επέμβαση των Αμερικανών στα εσωτερικά ενός ανεξάρτητου, κυρίαρχου κράτους. Η Βενεζουέλα ζει μια πρωτοφανή κατάσταση, όπου ο ηττημένος των εκλογών αυτοανακηρύσσεται Πρόεδρος και ο αυτόκλητος «παγκόσμιος Πρόεδρος» σπεύδει να τον αναγνωρίσει. Από κοντά και οι παρατρεχάμενες χώρες της Λατινικής Αμερικής (η λεγόμενη «ομάδα της Λίμα») δηλώνουν ότι αναγνωρίζουν ως «προσωρινό Πρόεδρο» τον ηγέτη της αντιπολίτευσης και, υποβοηθούμενες από τον Οργανισμό Αμερικανικών Κρατών, πιέζουν για «αποκατάσταση της δημοκρατικής τάξης» (βλ. αλλαγή καθεστώτος) στη Βενεζουέλα.

Τα γεγονότα στη Βενεζουέλα έρχονται μετά την επικράτηση του Μπολσονάρο στη Βραζιλία, ενός φασίστα πολιτικού, ο οποίος ανοιχτά απειλεί τον λαό του με δικτατορία και αιματοκύλισμα. Ταυτόχρονα, αυξάνονται οι απειλές για στρατιωτική επέμβαση στη Νικαράγουα, μετά τη συμφωνία της τελευταίας με την Κίνα και τη Ρωσία για δημιουργία διώρυγας που θα συνδέει τον Ειρηνικό με τον Ατλαντικό ωκεανό και θα λειτουργήσει ανταγωνιστικά στη διώρυγα του Παναμά.

Η κίνηση αυτή των ΗΠΑ σηματοδοτεί μια αλλαγή στο κυρίαρχο αφήγημα του νεοφιλελευθερισμού, σε σχέση με τις προηγούμενες δεκαετίες. Από τη δεκαετία του ’90 ήδη είχε επικρατήσει η άποψη ότι δεν χρειάζονται πλέον ωμές πολιτικές και στρατιωτικές επεμβάσεις για την επίλυση κοινωνικοπολιτικών διαφορών και την επικράτηση της ηγεμονίας των μεγάλων δυνάμεων, πρωτοστατούντων των ΗΠΑ. Πλέον, εγκαινιάζεται μια νέα περίοδος πραξικοπημάτων και στρατιωτικών επεμβάσεων στη Λατινική Αμερική, που μας πάει πίσω στις αρχές του 20^ου αιώνα με τα κράτη-μαριονέτες των ξένων συμφερόντων των μεγάλων πολυεθνικών εταιρειών, τις λεγόμενες «Μπανανίες».

Η στροφή αυτή δεν καταδεικνύει τη δύναμη των ΗΠΑ, αντιθέτως φανερώνει την αδυναμία τους να επιβάλουν την ηγεμονία τους στην περιοχή με «ήπιους», πολιτικούς και οικονομικούς τρόπους. Ακόμα κι αν «κοστίζει φθηνότερα να εξαγοράσεις έναν βουλευτή, απ’ ό,τι ένα μουλάρι», όπως είχε πει ο «βασιλιάς της μπανάνας» για την Ονδούρα, φαίνεται ότι πλέον η εξαγορά πολιτικών προσώπων και κυβερνήσεων δεν επαρκεί και γι’ αυτό ο ιμπεριαλισμός χρειάζεται να καταφύγει σε πιο «χοντροκομμένες» και σκληρές λύσεις. Με την υποστήριξη του πραξικοπήματος στη Βενεζουέλα, οι ΗΠΑ προσπαθούν να «ξεμπερδέψουν» με το πρώτο κράτος που έσπασε τη μονοκρατορία τους στην περιοχή, ώστε να αρχίσει ένα ντόμινο επεμβάσεων στη Λατινική Αμερική, προκειμένου να τεθούν τα κράτη υπό αποικιακή κηδεμονία, να δημιουργηθούν δηλαδή οι νέες «Μπανανίες» του 21^ου αιώνα!

Από την κατάσταση στη Βενεζουέλα μπορούμε να εξαγάγουμε κάποια συμπεράσματα, χρήσιμα και για τη δική μας περίπτωση:

Κατ’ αρχάς, οι καλές προθέσεις και η επαναστατική ρητορική δεν αρκούν για τη μακροημέρευση ενός καθεστώτος. Ειδικά όταν το καθεστώς αυτό έρχεται αντιμέτωπο με τις δυνάμεις του ιμπεριαλισμού και δέχεται διαρκή πόλεμο από αυτές, δεν μπορεί από αλλού να υποστηριχθεί παρά από τον ίδιο του τον λαό, τον οποίο και πρέπει να ενδυναμώσει. Αν ο λαός δεν βλέπει τις συνθήκες διαβίωσής του να βελτιώνονται, την καθημερινότητά του να αλλάζει προς το καλύτερο, αν δεν ευημερεί ή έστω να βλέπει προοπτικές ευημερίας, είναι αναμενόμενο ότι θα συσσωρεύει δυσαρέσκεια και θα είναι πιο επιρρεπής σε προσπάθειες αλλαγής του καθεστώτος, ακόμα κι αν αυτές υποκινούνται από αλλότρια συμφέροντα.

Το δεύτερο συμπέρασμα είναι ότι ο λαός της Βενεζουέλας πληρώνει την πολιτική επιλογή των Μπολιβαριανών κυβερνήσεων να μην εθνικοποιήσουν την κεντρική τράπεζα και το νόμισμα της χώρας. Η περίπτωση της Βενεζουέλας αποτελεί ζωντανό παράδειγμα για το ποιες μπορεί να είναι οι επιπτώσεις του σχεδόν θρησκόληπτου δέους, με το οποίο στάθηκαν μπροστά στις τράπεζες οι κυβερνώντες τη χώρα, καθώς και της εργαλειακής αντίληψης που έχουν για το χρήμα. Επιβεβαιώνεται και εδώ περίτρανα ότι όσα μέσα παραγωγής και αν εθνικοποιήσεις, τελικά αυτός που κινεί τα νήματα είναι αυτός που ελέγχει το χρήμα.

Ωστόσο, ανεξαρτήτως των διαφωνιών που μπορεί να έχει κανείς με τις βασικές επιλογές της κυβέρνησης Μαδούρο, δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ότι αυτή είναι η νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση της χώρας, είναι κυβέρνηση που ο λαός επέλεξε με την ψήφο του στις εκλογές. Κανένας άλλος, εκτός από τον λαό της κάθε χώρας, δεν έχει δικαίωμα να επεμβαίνει είτε για τη διατήρηση είτε για την ανατροπή της όποιας κυβέρνησης. Το ΕΠΑΜ καταδικάζει και καταγγέλλει την επέμβαση των ΗΠΑ και δηλώνει την αμέριστη συμπαράστασή του στον αγώνα του λαού της Βενεζουέλας για εθνική ανεξαρτησία και δημοκρατία!

Αθήνα, 25 Ιανουαρίου 2019
Η Πολιτική Γραμματεία του ΕΠΑΜ